Als je je verdrietig voelt, ga je even lekker snoepen en dan is alles weer goed. Van een reep chocola of een stuk taart gaat verdriet namelijk over. Toch? We kennen allemaal de beelden van film en tv waarin een net gedumpte vrouw zich tegoed doet aan een enorme bak chocolade-toffee-koekjesdeegijs. Ook lijkt het voor veel mensen logisch om bij een huilend kind een lolly in de mond te duwen. Verdriet en suikerrijk eten zijn vaak met elkaar verbonden. Hoogste tijd om die onzin af te leren!

Waarom proberen we verdriet weg te snoepen?

Ik ben niet anders gewend. Ook ik ben grootgebracht met het idee dat snoep troost biedt en mijn ouders waarschijnlijk zelf eveneens. Als je door anderen getroost wordt met snoep, ga je het logischerwijs ook op jezelf toepassen en kan het een gewoonte worden. Emotie-eten hoorde bij mijn leven. Inmiddels weet ik dat snoep niet nodig is bij verdriet en hooguit valse troost biedt.

Suiker geeft tijdelijk verlichting. Alcohol ook, maar toch zetten we een huilend kind doorgaans geen fles wijn voor. Bij veel mensen heerst nog altijd het beeld dat suiker geen schade kan aanrichten, dus denken ze dat het een veilig troostmiddel is. Als de suikerpiek voorbij is, is het verdriet echter niet zomaar weg. Vaak moet je er alsnog mee omgaan. Mijn antwoord was jarenlang: opnieuw naar snoep grijpen en dat herhalen tot het verdriet vergeten was (kleine dingetjes) of weggedrukt (ingrijpende dingen).

Kinderen en troost

Mensen huilen, vooral kinderen nemen daarin ongegeneerd hun vrijheid. Kinderen huilen echter niet alleen uit verdriet, ook vaak uit schrik bijvoorbeeld. Een klein kind dat plotseling valt, kan in huilen uitbarsten, ook al heeft het nauwelijks pijn, puur vanwege de schrik. Zonder suikerbehandeling is het kind het waarschijnlijk twee minuten later weer helemaal vergeten.

Ik geloof niet dat een kind dat echt verdriet heeft, behoefte heeft aan suiker. Wel aan een manier om echt om te gaan met dat verdriet. Bijvoorbeeld door er met iemand over te praten, of soms gewoon even geknuffeld te worden.

Op zoek naar echte troost

Suikervrij eten wordt een stuk makkelijker als je beseft dat je jezelf of een ander niet helpt met verdriet wegeten d.m.v. suiker. Zoek liever uit waar jij (of de ander) echt behoefte aan hebt als je verdriet hebt. In het geval van een kind: probeer te ontdekken waarom het eigenlijk huilt. Als het echt verdriet is, is het ook voor het kind beter om de confrontatie met dat verdriet aan te gaan i.p.v. het te maskeren met een ouderwetse sugar rush. Verdriet met iemand delen is een stuk gezonder dan een reep chocola delen.

Als je moeite hebt om bij behoefte aan troost de zoetigheid te laten staan, begin dan bij klein verdriet te kijken of je het anders kunt aanpakken. Dus niet opeens geforceerd bij een begrafenis van de cake afblijven, maar bijvoorbeeld als je verdrietig bent omdat je je partner mist die een dagje weg is. Bedenk dat suiker je verdriet niet zou wegnemen. Vraag je af wat er wél dat effect zou hebben en als dat niet haalbaar is, wat je verdriet blijvend zou verzachten. Heel vaak helpt het om het er met iemand over te hebben, maar er zijn verschillende manieren om verdriet te verwerken en dat kan per persoon verschillen. Zoek dus bij klein verdriet uit hoe dat voor jou werkt en probeer dat later toe te passen op dingen die meer impact op je hebben.

Je kunt meteen beginnen: op een moment dat je niet verdrietig bent, kun je je eens rustig afvragen hoe je het liefst met verdriet zou omgaan. Misschien ga jij je bijvoorbeeld beter voelen door te sporten, iets moois te maken of je gevoelens op te schrijven. Door je voor te bereiden heb je dan een aanpak klaar voor als er een moment van verdriet komt, zodat je grijpen naar suiker niet als de enige uitweg ziet.