Op deze site heb ik wel eens verteld dat ik met enige regelmaat een zak paprikachips (zonder suiker *Update 17-8-2010: de paprikachips van Lays is niet meer suikervrij!*) leegat. Voordat we stopten met geraffineerde suiker eten, at ik ongeveer een zak chips per maand, maar dat steeg daarna langzaam tot een keer per week. Op die manier leek het een soort compensatie te worden voor het geen suiker meer eten. Ook Anna at vaker chips dan voorheen.

Waarom geen chips?

Wij hadden geen goed gevoel bij het idee dat we vaker chips waren gaan eten. Als je stopt met roken wil je dat ook niet compenseren met een paar glazen bier per dag, zo wilden wij ook niet de ongezonde suiker vervangen door ongezonde chips, ook al lijkt ons 200 gram chips per week nog altijd veel minder slecht dan een kilo suiker per week.

Iedereen weet dat chips erg vet zijn en dus niet zo gezond. De paprikachips die ik at, worden volgens het etiket bereid in zonnebloemolie, in de hoop dat klanten dat zien als een pluspunt. We kwamen echter nadrukkelijke berichten tegen dat zonnebloemolie helemaal niet geschikt is voor verhitting omdat het daarmee schadelijk kan worden voor je lichaam. Aangezien chips geen rauwe aardappelen zijn, ligt het voor de hand dat de gebruikte olie wel degelijk gefrituurd/verhit is.

Daarnaast proberen voedselfabrikanten vaak de ideale combinatie van vet, zout en/of suiker in hun producten te stoppen die de hersenen in zulke mate bevalt, dat ze er steeds meer van willen. Wij worden liever niet onderworpen aan zulke tactieken.

De uitdaging: 30 dagen zonder chips

We wilden dus kijken of we die chips nou echt zo graag wilden en besloten het te testen. Als we normaal gesproken na een week weer een nieuwe zak chips wilden (Anna at ze iets minder frequent), moest 30 dagen geen chips eten een goede indicatie zijn van onze werkelijke behoefte.

Op 11 mei aten we nog chips, dus besloten we ons plan vanaf 12 mei direct in te zetten. Na een week was ik me inderdaad bewust van de behoefte om weer een zak chips te halen, maar omdat ik vol overtuiging de uitdaging aan was gegaan, heb ik dat natuurlijk niet gedaan. Daarna viel het me erg mee hoe vaak ik eraan dacht. 11 juni ging ongemerkt voorbij en ergens rond 20 juni bedachten we: hee, we hebben die 30 dagen allang gehaald!

Makkelijk zonder chips

We bleken dus moeiteloos zonder chips te kunnen, wat ons de sterke indruk gaf dat we geleid werden door het licht verslavende effect van de zout-vetcombinatie in de chips, in combinatie met de onbewuste neiging tot compenseren voor het aan de kant zetten van suiker, vooral in de beginfase en later mogelijk uit gewoonte.

Anna en ik merkten allebei dat we ook geen behoefte meer voelden aan chips nadat die dertig dagen ruim waren verstreken. Toch zit er nog een staartje aan dit verhaal, daarover meer in dit artikel.